Είμαι στη Σπάρτη από την Παρασκευή, που κατέβηκα με τον Χρήστο.
Είδαμε τον Μίλτο, την Ποτούλα, τη Δήμητρα, τη Γιάννα, τη Μιρέλα, τον Pοlice και τον Φράγκο. Κάθε χώρος της Σπάρης μου φέρνει αναμνήσεις από διάφορες περιόδους μέσα στο χρονικό διάστημα που ερχόμουν για έναν μόνο σκοπό: να δω τον Γιώργο. Τι να λέμε για το Maison και τα καρτοτηλέφωνα απέναντι από το Ministry. Για το Enigma παλιά, που καθόμασταν με Police, Φράγκο, Μπούμπη, Μπαλούζο και Δήμο. Τι να λέμε για την οδό Όθωνος-Αμαλίας. Αυτό το σπίτι το είχα λατρέψει, γιατί εκεί έμεναν ο Γιώργος κι ο Νάνος. Και ήταν πολύ βολικό κοντά στο κέντρο της πόλης. Κυκλοφορούσαμε στη Σπάρτη χωρίς όχημα. Έτσι κι αλλιώς, είναι μικρή πόλη κι έχει αντίστοιχες αποστάσεις. Μπορείς να πας ό,που θες και με τα πόδια. Τι να λέμε για το Prestige, το παλιό Electron, που πηγαίναμε με τον Γιώργο και έπαιρνα σοκολάτα με ό,τι γεύση ήθελα. Για το Μουσείο που αράζαμε πολύ συχνά εκεί, στα μάρμαρα της εισόδου. Κάποτε, ο κήπος του ήταν 24 ώρες το 24ωρο ανοιχτός, αλλά από πέρισυ τον κλείνουν από νωρίς το βράδυ, λόγω του ότι άραζαν εκεί "περιθωριακοί άνθρωποι". Αυτοί, τους οποίους η στενόμυαλη κοινωνία της Σπάρτης δεν συμπαθεί, γιατί είναι διαφορετικοί από την πλειοψηφεία, και αρχίζει να τους βγάζει ένα σωρό αναληθείς φήμες.
Το Σάββατο ήταν η πρώτη μέρα που μπήκα στο σπίτι της Μιρέλας, μετά από τόσους μήνες. Ανοίγοντας την πόρτα και βλέποντάς την να με καλωσορίζει, συνειδητοποίησα ότι λείπει το καλωσόρισμα του Γιώργου. Και αργότερα, όταν έκατσα στο σπίτι, ένιωσα ότι είναι κάπως πιο άδειο χωρίς αυτά τα δύο αδέλφια... Με πιάσανε τα κλάματα. Κι άλλες αναμνήσεις από κει. Γέλια που ρίχναμε και συζητήσεις που πιάναμε. Μερικές φορές κάναμε τις συνελεύσεις μας εκεί. Είδα και τον Γκάμπα σε μερικές από τις φωτογραφίες που κοίταξα. Η μουσική έμπαινε στο full, χτυπιόμασταν και χορεύαμε.
Θυμήθηκα διάφορα πράματα από τον πρώτο χρόνο που ερχόμουν, τότε που περίμενα τον Γιώργο στο Ωμέγα της πλατείας με λαχτάρα. Που το 3ωρο ταξίδι Αθήνα -> Σπάρτη ήταν υπέροχο, μόνο και μόνο γιατί ο προορισμός του ήταν υπέροχος. Τότε που γνώρισα την καθημερινή ζωή του Γιώργου στην Σπάρτη. Έμαθα τους δρόμους της Σπάρτης από την τρίτη κιόλας επίσκεψη και σύντομα μπορούσα άνετα να κυκλοφορήσω στην πόλη. Ο Τζάντε ήταν το κοντινότερο φαστφουντάδικο, τρία στενά παρακάτω, κι έτσι πολύ συχνά πέρναμε διάφορα σάντουιτς ή κρέπες στο σπίτι. Πόσες ταινίες έχω δει μ'αυτά τα παιδιά...
Αυτές τις μέρες έκανα παρέα και με την κοπέλα με την οποία είχα την πρώτη μου (και, προς το παρόν, την μόνη) ομοφιλοφιλική εμπειρία.
Ο Χρήστος έφυγε την Δευτέρα, αλλά εγώ έκατσα παραπάνω, γιατί θα ήταν μια θαυμάσια ευκαιρία να μιλήσω άνετα με την Μιρέλα (μάνα του Γιώργου) μιας κι εκείνες τις μέρες θα είχε ρεπό. Πήγαμε τον Χρήστο στα ΚΤΕΛ να πάρει το λεωφορείο των 16:30 και μετά γυρίσαμε στο σπίτι. Από τότε που φτάσαμε αρχίσαμε να "ξερναμε" όλα όσα ζήσαμε αυτόν τον καιρό. Μιλήσαμε για τα συναισθήματα που μας έβγαζαν γεγονότα από την ιστορία του Γιώργου, για τη συμπεριφορά μερικών που εμπλέκονται στην ιστορία. Μιλήσαμε, γενικότερα, για το πώς βιώσαμε και βιώνουμε αυτές τις καταστάσεις. Αργότερα, είδαμε την ταινία "Οι αρμονίες του Werckmeister". Πολλή κουλτούρα, αλλά η πλοκή και οι εικόνες είχαν ενδιαφέρον. Μας θύμισα λίγο από Αγγελόπουλο, αλλά την είδαμε.
Σήμερα μίλησα αρκετά με την Δήμητρα. Με βοήθησε πολύ, γιατί έκατσε ν'ακούσει όλα μου τα προβλήματα, αφού η ίδια είπε ότι δεν είχε όρεξη να μιλήσει για τα δικά της. Άνετα θα της έσκαγα ένα φιλί εκεί που καθόμασταν, αλλά δεν το'κανα. Σήμερα αναζητούσα γυναικεία στοργή και ερωτική περιποίηση. Δεν μου έκανε αίσθηση η παρέα των αγοριών. Δεν ένιωθα να τους αγγίζω την ώρα που τους μιλούσα, όπως κάνω μερικές φορές.
Σε γενικές γραμμές, έχω περάσει απίστευτα καλές στιγμές στην Σπάρτη και τελευταία σκέφτομαι τον Γιώργο πολύ.
(Το κείμενο γράφτηκε την Τρίτη στη Σπάρτη)
